De Dood

Okay. laten wij het hebben over De Dood.
Dit is het vreemdste ooit.
Vandaag was ik op een prachtige begrafenis. Veel emoties. Vooral veel emoties omdat mijn jongste dochter hierbij betrokken is.
De Dood.
Mijn broertje zei ooit eens: "Ik denk elke avond aan de Dood.Dat 'het' ooit eens zal gebeuren... ik word er gek van... ik zal ooit EENS doodgaan... ik ben bang ..."

Ja. De Dood.
En daar sta je dan. Als dertien jarig meisje. Als DERTIENjarig kind in een zwart jurkje.  Je vader wordt begraven.

Je kunt beweren wat je wil. Je kunt geloven wat je wil.
Dood en leven... het is een mysterie.

Ik kijk en luister naar mijn kinderen. Naar de kinderen van mijn klas en naar mijn eigen kinderen.
"Mama, het interesseert me niet, dat wat jij weet. Jouw visie interesseert ONS niet. Wij LEVEN. En wij WILLEN NIET DOOD.

Wij zouden onze kinderen moeten leren dat wij niet sterven. Dat wij eeuwig zijn, zonder begin en zonder einde. Zonder OORZAAK.
Dat er niets anders is dan LIEFDE. En dat elke vraag over dood en leven creaties zijn om onszelf te ontdekken als liefde.

Eén lullig denkend celletje...

De meest interessante ervaringen vinden plaats in de nacht. Als de geest geen enkele controle meer lijkt te hebben over zichzelf. Natuurlijk had al het sowieso geen enkele controle over zichzelf, maar overdag kan je jezelf dat meer wijsmaken dan ‘s nacht in je dromen.

Dromen? Het inzicht dat er beslist geen tijd en ruimte bestaat (en zelfs die gedachte is een illusie) is het meest zichtbaar als ik me bewust ben van wat zich afspeelt in halfslapend/ halfwakende toestand. Ehhm... bewust zijn? Is het bewust zijn zélf niet één en al illusionair gegeven?

Ik weet het niet, ik weet  het niet, ik weet het niet...HELP!

Maar toch wil ik graag met jullie het volgende delen.

Ik was wakker, maar droomde tegelijkertijd. Ik wist het ZEKER. Plotseling en ineens! Ik ervaarde dat ik slechts één cel was. Eén lullig celletje van mn lichaam. En dat dat ene lullige celletje  in staat was om te DENKEN. Om gedacht te worden en om te denken. En het denkt.  Eén cel is DENKEN. Slechts één cel is al het denken zélf.

Kun je je het voorstellen? Niks geen denkactiviteiten in je hersenen. Een celletje zélf is al het Denken. Bijvoorbeeld een celletje in je hand. Dat kan al denken.

Ik droomde: één cel is in staat om te denken. 

Nu ik het zo opschrijf klinkt het als klinklare nonsense.

Maar toch wil ik er iets logisch van maken. Wat ik bedoel te zeggen is dat Het Denken zich niet louter lokaliseert in de hersenen. Het Denken is het hele leven zelf. Het Leven en de Dood. Alles wordt gedacht. Bedacht. Jij bent het Denken zelf. Jij Denkt Jezelf.

Puur natuur! Jij denkt mij en ik denk jou!

Als ik beweer dat mijn lichaam een gedachte is, dat ikzelf een gedachte ben, dat de wereld een gedachte is, dan snap ik dat jij dan denkt dat ik dat allemaal wel leuk kan Bedenken, maar dat dat denken zich slechts afspeelt in mijn hersenen- en jij denkt daar heel anders over. Maar...

Dit is wat ik je ter overweging wil meegeven. Denken dat denken zich slechts afspeelt in de hersenen is een gedachte die zich afspeelt in JOU. Net als al JOUW GEDACHTEN over jezelf, de wereld en de ander. Het is wat jijzelf Bedenkt, wat jij DENKT. Wat je denkt dat ben je. 

Dus het goede nieuws van vandaag is: Bedenk wat je wilt zijn ... en je BENT het!!  Bedenk eens iets wat voor jouw gevoel totaal niet bij je past (bijvoorbeeld zeer vrolijk opstaan op de vroege ochtend en ga eens voluit een lied zingen en wens iedereen gespeeld een overdreven goedemorgen, je zult verbaasd zijn over het effect op je lijf).

Okay, je moet jezelf – dat wat je gewend bent te denken over jezelf -  hierbij moeten opgeven. Hou ermee op te denken dat jij vast zit aan één of andere identiteit ( die je natuurlijk zelf bedacht hebt, want ook heb jij zel f bedacht alles wat jou zogenaamd is aangedaan. Er is jou niks aangedaan, just relax nou toch eens even, mens. Nee, het is niet jouw schuld, nee, jij bent niet zelf verantwoordelijk.... en al dat soort nonsense... Stop it.

 Het is puur dit: er wordt jou niks aangedaan.  Hoe kan ik dit aan jou duidelijk maken, JIJ, die zojuist verkracht is, geweld heeft ervaren, een geliefde heeft verloren, uitgescholden en vernederd is.... hoe kan ik beweren dat jou niks is aangedaan?

Het gaat hier om jouw DIEPE ZELF. Jouw Diepe Zelf is jouw veiligheid, jouw ware natuur. En die is jou altijd trouw. ALTIJD.

En alles wat daaromheen lijkt te gebeuren zijn de dromen des levens, de gedachten, het denken dat van alles denkt en bedenkt en creëert en strijd levert om een bedacht IK te beschermen. Er is echter maar één IK. En die is onaantastbaar. Dat is je ware aard, je ware natuur. Dat is wat niet bedacht kan worden, dat is geen denken. Dat is WAT ZIET.

Dit is een universeel gegeven. Dit is wat voor iedereen en alles waar is.

Jij bent een gedachte en die gedachte wordt gezien door DAT WAT ZIET. En dat ben jij zelf. Dat is je bewust zijn van jouzelf.  Je ware natuur. Onaantastbaar, onverdedigbaar, eeuwig en altijd hier en nu.