Ik denk dus ik ben?
English
De vraag die ik mij steeds stel is: wie ben ik en ben ik werkelijk die of datgene wat ik denk te zijn? Waar geloof ik in? Wat is werkelijkheid?
Heb ik überhaupt hier eigenlijk iets in te willen of te vinden? Kan ik mijzelf observeren met mijzelf?
Neem nu de kwestie van de hersenen. Kan het denken denken over zichzelf?
Bij mij beginnen de echte avonturen als ik ’s avonds ga slapen. Blijkbaar ben ik in staat mij bewust te blijven van het ‘in slaap vallen’. Ik kan kijken naar wat zich afspeelt in mijn hersenen. Dat is natuurlijk een rare uitspraak. Want het kijken naar hersenen, gebeurt dat niet ook door de hersenen? Hebben de hersenen iets te zeggen over zichzelf ? Er zijn mensen die zweren bij de het idee dat wij niets anders zijn dan de hersenen. Die mensen richten zich dan op de wetenschap van de biochemie, maar vergeten daarbij dat wat zij onderzoeken het onderzochte zélf is.
Wat je onderzoekt is per definitie het onderzochte. De onderzoeker, dat waarmee onderzocht wordt en het onderzochte zijn identiek: de hersenen onderzoeken zichzelf met zichzelf als instrument.Toch is dit de eerste stap: het kijken naar alle activiteiten die zich in jou afspelen. Of beter: af lijken te spelen. Het’ kijken’, oftewijl ‘het zien, schouwen of het getuigen’ is een meditatieve toestand. Meditatie wordt de laatste jaren steeds populairder in het Westen. Er is inmiddels veel onderzoek naar gedaan. Op scans is te zien dat bij monniken die mediteren er zeer weinig hersenactiviteiten plaatsvinden. Dat komt omdat het ‘kijken’ niets doet. Het is onbevooroordeeld. Daar zijn geen gevoelens, emoties, gedachten. Het kijken zelf heeft geen vorm, geen lokatie. Het kijken zelf is bewust noch onbewust. Van je gevoelens, emoties en gedachten word je pas bewust als die in jouw ‘kijken’ verschijnen. Als ze niet in jouw kijken verschijnen, zijn ze onbewust.
Meditatie wordt steeds meer gebruikt als therapie voor psychiatrische patiënten. Het brengt rust en stabiliteit in je drukke ervaringswereld.Het kijken naar jezelf is een gegeven dat voor iedereen voorhanden ligt. Iedereen is in staat van een afstandje naar zichzelf te kijken, al is het maar voor even. Het is alsof je naar jezelf kijkt door de ogen van een ander. Meditatie als activiteit – op een matje zitten in de lotushouding – is nooit iets voor mij geweest. Ik had daar de rust niet voor, en dus helemaal geen zin in. Het is ook niet nodig, want meditatie is helemaal geen activiteit. Het gaat niet om de handeling ‘meditatie’, het gaat om bewustwording van alles wat er in jouw kijken verschijnt. Deze bewustwording is altijd aanspreekbaar. Het is nooit afwezig. Ook niet tijdens het dromen en de diepe slaap. Het waken, dromen en slapen zijn drie toestanden die enorm interessant zijn om te onderzoeken.Waar ben ik als ik droom? Waar ben ik als ik diep slaap? En waar ben ik als ik wakker ben?(www.deverlichteborderliner.webklik.nl)
Ik kan kijken naar wat zich afspeelt in mijn hersenen. Dat is natuurlijk een rare uitspraak. Want het kijken naar hersenen, gebeurt dat niet ook door de hersenen? Hebben de hersenen iets te zeggen over zichzelf ? zo lees ik dus hier boven, en dat is zeer interessant. We moeten van de hersenen geen grote dingen verwachten, an sich maakt het ze geen bal uit, als ze maar wat te doen hebben, en zo leeft de meerderheid van de mensheid, als een consument die niet meer weet als: er zijn fijne dingen en niet fijne dingen, warmte en kou, etc.. Wanneer je echter op zoek gaat, kom je dus inderdaad voor een contradictie te staan: kan ik mijzelf objectief waarnemen, het antwoord moet zijn, nee. Maar...... De hersens hebben van alles een model, wat is liefde, wat is oorlog, je hele zelfbeeld, het is door de brave hersens allemaal genoteerd en een model geworden,een opsomming van conclusies, wat we dus wel kunnen doen is, met grote moeite en jaren lang, met onze wil deze modellen te veranderen, eerst waar te nemen en dan de vrijheid nemen om ze aan te passen. Objectief gezien blijven de hersens een klomp hoogwaardig vlees, maar ze zijn altijd in voor actie, en niet door de hersenwerking zelf maar door de wil kunnen we proberen een nieuw model te realiseren. Dit om de automatische beschrijving van het model door de hersens, die als het ware 'blinde schrijvers' zijn die , te verstoren, ruimte te maken, herzien en zijn robotachtige werking, het volgen van je modellen, op zijn kop te zetten. Omdat de hersens ook een aandeel hebben in de wereld van gevoelens botsen zij met...zichzelf, dit kan ook onrust genereren, en makkelijk is het om terug te kruipen, maar wil je verder, dan moet je al dat ongemak voor lief nemen en je beseffen dat de hersenpan in feite een robot is die iedere lege ruimte onmiddellijk vult met....met wat ie 'weet'. Dat er meer is te weten kan zijn model van dat wat niet en wel is tot rust brengen, tot, veel later, er geen model meer is.
BeantwoordenVerwijderen