De Dood

Okay. laten wij het hebben over De Dood.
Dit is het vreemdste ooit.
Vandaag was ik op een prachtige begrafenis. Veel emoties. Vooral veel emoties omdat mijn jongste dochter hierbij betrokken is.
De Dood.
Mijn broertje zei ooit eens: "Ik denk elke avond aan de Dood.Dat 'het' ooit eens zal gebeuren... ik word er gek van... ik zal ooit EENS doodgaan... ik ben bang ..."

Ja. De Dood.
En daar sta je dan. Als dertien jarig meisje. Als DERTIENjarig kind in een zwart jurkje.  Je vader wordt begraven.

Je kunt beweren wat je wil. Je kunt geloven wat je wil.
Dood en leven... het is een mysterie.

Ik kijk en luister naar mijn kinderen. Naar de kinderen van mijn klas en naar mijn eigen kinderen.
"Mama, het interesseert me niet, dat wat jij weet. Jouw visie interesseert ONS niet. Wij LEVEN. En wij WILLEN NIET DOOD.

Wij zouden onze kinderen moeten leren dat wij niet sterven. Dat wij eeuwig zijn, zonder begin en zonder einde. Zonder OORZAAK.
Dat er niets anders is dan LIEFDE. En dat elke vraag over dood en leven creaties zijn om onszelf te ontdekken als liefde.