december 2021 UPDATE

 Lieve schatten,

Hier zit je dan.Naarstig op zoek naar de waarheid rondom dit leven. De waarheid. Wie ben je? Wie ben ik? What The Fuck.

Ik weet het ook niet, weet je.

Er is één ding te doen: Wees. Be. Ben. 

Ooit dacht ik dat ik het allemaal begreep. Eigenlijk is dat nog steeds zo, maar niet op het niveau van waar ik nu in lijk te leven.

Het idee van 'iets begrijpen' is een eigenschap van het wezen "mens". Er valt niks te begrijpen, maar het kan geen kwaad om een poging te doen tot.

Waar het om gaat is bewustzijn. Bewust zijn van het zijn. Van zijn. Van wat of wie je bent.

Dat begint in eerste instantie met het kijken naar jouw eigen emoties en gedachten. Wat zijn nou eigenlijk je emoties, hoe werken die, wanneer ben je nou emotioneel, wat gebeurt er nou precies ?

Het lijkt een hele analytisch gebeuren, als je zo te werk gaat. En dat kan een enorme valkuil zijn. Want analytisch kijken naar je eigen emoties kan alleen als je er afstand van neemt. Je voelt wel een emotie (bv boos, of verdriet), maar als je daar afstand van neemt, dan is er een scheiding. Namelijk de aanschouwer en de emotie zelf. Dat is raar, toch. 

Het gaat eigenlijk om die aanschouwer. Dat is het bewust zijn van die emoties. Het is een heel vreemd gewaarzijn. Alsof je buiten 'jezelf' staat. je kijkt naar jezelf, je kijkt naar je emoties. 

Maar pas op. Dit is het ding. Het punt is  dat als je je identificeert met die aanschouwer, datgene wat naar je eigen emoties kijkt, dat je dan de kans loopt uiteindelijk je emoties te ontwijken. Je kijkt er naar en je ziet dat je je emoties niet bént. Eigenlijk heb je dan gelijk. Maar zo werkt het uiteindleijk niet. Je bent namelijk wél je emoties. En tevens ben je je eigen getuige zijn, je eigen aanschouwen van die emoties. Het is beiden. Het is allebei tegelijkertijd. Dat is het punt. 

Na mijn scheiding van de vader van mijn dochters viel ik in een diepe kuil. Ik ben er ook nog steeds niet helemaal uitgeklommen.  Tegelijkertijd zag ik als toeschouwer wat er gebeurde met me. 

Maar dat maakt niet uit. De pijn en emoties van traumatische gebeurtenissen MOET gezien worden. En dat kan alleen gezien worden door het te  BELEVEN. Door ERVAREN.

Verlichting, die zo fel begeerde verlichting is geen concept. Het is is niet iets wat je kunt bereiken door technische vaardigheden. Verlichting is niets anders dan INZICHT. Inzicht in hoe jij gebouwd bent, hoe jij functioneert, hoe jij geconditioneerd bent zonder dat jij daar iets aan kan doen, het enige wat er te doen valt is er bewust van te zijn. 

Het is het doorleven van je gevoelens en je daar bewust van zijn. 

Het bewust zijn, het bewust zijn van je ervaringen, nu, op dit moment. Het is een diepe meditatie, een constante aanwezig zijn van wat IS. VAn wat er op dit moment gaande is.

En ja... dat gaat eindeloos door. En je bereikt er nooit iets mee. Geen rust, geen verlichting, geen plezier of succes. 

Maar wat het wel oplevert is een mededogen voor jezelf . Een forgiveness. Een goed zijn voor jezelf. En daarmee voor een ander. Dat is het. 

En het goed zijn voor jezelf maakt je leven goed. Dat je een okay leven hebt. Voor jezelf en dus dan ook voor een ander. Zo simpel is het eigenlijk.

En het diepere inzicht dat jouw leven en alles wat er omheen hangt een illusionair gebeuren lijkt te zijn is eigenlijk niet zo heel interessant of belangrijk. 

Dat is mogelijk alleen belangrijk als je je vaak vervreemd voelt van de wereld om je heen en je voelt dat er in het algemeen iets niet lijkt te kloppen. Dan kun je dat uitzoeken. 

Maar in de meeste gevallen gaat het om gezien, gehoord en zich geliefd te voelen. Het ordinaire van het menselijke bestaan.