Met een stevige bak koffie van de HEMA achter de kiezen, fietste ik in
gedachten terug naar huis, en besloot ik het volgende te schrijven:
Toen ik het boek ‘De kleuren van Zijn’ schreef, kende ik op al
mijn vragen al de antwoorden. Het kostte mij moeite om tijdens het schrijven- naar mijn gevoel- me van de domme te houden. De opzet was om de
lezer mee te nemen in het traject dat Anne heeft afgelegd om tot ‘zien van die
enige werkelijkheid’ te komen. Dus
tijdens het schrijven speelde ik met Anne die haar eigen vragen inmiddels
allang doorzien had. Wat ik echter niet
voorzien had, was dat het schrijven over de persoon Anne, toch nog behoorlijk
rauwe emoties naar boven zou brengen. Ik moest echt in haar gaan zitten om deze
emoties te doorvoelen, en ik moet toegeven:
voor de persoon Anne heeft dit absoluut helend gewerkt.
Dit is steeds die dubbele laag
die ik laat zien: het niveau van de persoon Anne, en het niveau van de persoon
Anne die denkt Anne te doorzien, en het Zien zélf. Het kan niet anders dat mijn verhaal daardoor
grillig en verwarrend kan werken. Ik heb
heel lang een helder standpunt in willen nemen: het standpunt van het Zien. Maar opnieuw werd dit geloof onderuit
gehaald, omdat juist het Zien geen
standpunt in kan nemen. Er is geen standpunt, het gaat juist om de bevrijding
daarvan. Eigenlijk is De Openheid, waar het om draait, de hoogst mogelijke ‘winst’ die er te behalen
valt. Jezelf open maken, volledig open stellen voor alle mogelijk gevolgde
verhalen, maakt dat je ervaart dat er geen doener is, dat er geen wil is. En
tóch staat de hele wereld tot je beschikking. Dit is de ultieme bevrijding. Maar hoe doe je dat, jezelf openmaken? Is
daarin iets te willen?
Je zou zeggen dat, als je denkt
dat je bevrijding gezien hebt, of een keer ervaren hebt, dat je er dan bent.
Dit is het grote misverstand ( want je was er al), en ook het grote misverstand
dat rondom goeroes hangt: denken dat zij het hebben gezien, zij zijn verlicht, of zij zijn
gerealiseerd.
Ik heb lang gestreden tegen het
feit dat goeroes beweren dat de persoon gewoon zijn voorkeuren blijft behouden
na ‘realisatie’. Ik vond dat, als je
werkelijk gezien hebt dat jij de wereld zelf bent, dat dat onherroepelijk
impact heeft op je dagelijkse functioneren. Het is niet een kwestie van ‘een
beetje mediteren, beetje aandacht geven aan, en het leven gaat nu vrolijk
verder’, nee, als je gezien hebt wie je werkelijk bent, dan moet dat de
persoonlijkheid veranderen. Dus eigenlijk krijg je dan vanzelf een aureool om
je heen, of de mensen zijn graag rondom jou want je straalt rust uit. Laat ik
dan toch een helder standpunt innemen: dit is niet waar. Waarom niet?
Elk mens ontvangt wat hij wenst
te ontvangen. Zoek je naar een persoon
die jou rust moet geven, dan zul je die vinden op jouw voorwaarden. Hoop je op een goeroe met een charismatisch
aureool: je zult aan je trekken komen.
Het is jouw wereld. Alles wat in jou leeft, waar jouw aandacht
(stuurloos) naar toe trekt, dat ben jij.
Dit is de openheid die ik
wil geven: er bestaan ongelukkige
verlichten, er bestaan agressieve verlichten, er bestaan sjacherijnige
verlichten, er bestaan gestoorde verlichten, er bestaan vreedzame verlichten.
Dat laatste zal je het meest aanspreken, want dat is waar je naar zoekt: vrede.
Deze vrede is echter een
ervaring, een ervaring die je kunt trainen door veel te mediteren. Of misschien heb je het geluk dat je
probleemloos bent opgegroeid in combinatie met een rustig karakter zodat je van
jezelf behoorlijk vreedzaam ingesteld bent. Of je bent druk bezig bepaalde
onrustige facetten uit je leven te ontkennen .
De openheid ligt hierin dat je gaat kijken naar je oordelen over
agressiviteit, ongeluk, sjacherijnigheid, gestoordheid , vredigheid. De waarheid ligt in het feit dat alles wat je
oordeelt een conditionering is, meestal gebaseerd op angst en onwetendheid. De
waarheid is dat de conditionering zo sterk is dat je identiteit hierop
gebaseerd is.
Een geconditioneerde identiteit
is eigenlijk vrij natuurlijk. Daarom kun
je hierin niet zoveel doen en blijft een gedeprimeerde gestoorde verlichte
gewoon zichzelf. Net zoals de rustige,
niet opvallende, vriendelijke verlichte. ( Die ook zijn onaangename trekjes zal
hebben, maar dat wil je niet zien. )Het je realiseren van deze conditionering
is een fluitje van een cent. Iedereen
weet het al. 'Weten' is vrij natuurlijk, en conditionering ook. De natuurlijke
staat bén je, wat je er ook van maakt.
Nou, is dat geen opluchting?
Ik zou de lezer graag mee willen
nemen naar 'de veilige thuishaven'. Daar is al het zoeken op gebaseerd, en
vindt elke religie zijn oorsprong.
Een lezer wil lezen over troost,
hij wil een duidelijke gebruiksaanwijzing, en hij wil liefst van een ander
graag horen wie hij zelf is. Het zal hem niet bevallen als blijkt dat een
verhaal nergens op uitkomt. Een verhaal moet goed aflopen. Dit is een
conditionering waar je je bewust van kan worden, als je iets niet bevalt.
Er zijn goeroes die beweren dat 'verlichte geesten' vrij zijn van
bezorgdheid, omdat zij dan verkeren in een bepaalde toestand die dit
automatisch bewerkstelligt. Dit is alleen waar (voor jou) als je denkt dat je
naar een absolute uitweg zoekt voor al je problematiek. Besef dan dat het doel
'vrij van bezorgdheid' opnieuw een concept is dat je voor wordt gehouden, en
dat jouw zoeken daarnaar, plaatsvindt binnen dit concept. Zoiets als
bezorgdheid verdwijnt niet, hoogstens wordt het gezien als een verschijnsel dat
komt en gaat, zonder dat als identiteit aan te nemen.
Ook de 'verlichte geesten'
sterven aan longkanker, hartaanvallen, ouderdom en andere kwalen die in deze
collectieve droom lijken plaats te vinden.
Pas op voor de tegenstelling
weten/ nietweten. Niemand weet méér dan je zelf weet. Je hoeft je alleen maar
voor jezelf open te stellen: 'wie ben ik' ?
Dit was mijn preek voor vandaag.
