English Version
Ik ben groepsleerkracht op een basisschool. Ik ben gezegend om te werken met kinderen rond de 12 jaar. Dat vind ik een leuke leeftijd, op deze leeftijd werd ik zelf me bewust van mijn leeftijd.
Toen ik 12 was en in groep 8 zat vond ik mijzelf vreselijk oud. Ik dacht dat ik geen kind meer was. Ik weet nog goed dat ik door een straat van ons dorp liep, langs het huis van oude mensen. Ik verbeeldde me dat die mensen mij zagen lopen; meestal was dat ook zo, want ik zwaaide altijd naar ze als ze voor het raam zaten. Ik kende ze niet echt, maar ik weet nog goed dat ik dacht: gadverdamme, deze mensen vinden mij nu ook echt oud. Ik ben geen kind meer. Ik ben twaalf. TWAALF ! Vreselijk oud!
De rest van mijn leven vond/ vind
ik mijzelf vreselijk oud. Altijd. Elk jaar, iedere dag. Oud, oud oud!
Maar eigenlijk weet ik niet goed wat het is; dat 'oud' zijn. Ik zie van binnenuit dat mijn lichaam ouder lijkt te worden, het verschrompelt nu een beetje, mijn ogen gaan achteruit, ik krijg een gerimpelde huid. Ik zie het gebeuren en ik kan het niet tegenhouden. Maar DAT wat het ziet gebeuren verandert niet. 'HET"kijkt slechts toe en verwondert zich. "HET" wordt namelijk niet ouder, "HET" lijkt altijd dezelfde gebleven! Een tijdloze getuige, een getuige die ook aanwezig was toen mijn slechts vierjarig lichaam in het gras lag en zich verwonderde over zoiets als 'gras'. Een tijdloze getuige die het stoepje aanveegde met een veger en blik en keek naar jonge mensenhandjes, kinderhandjes, en dacht: NU is het NU. En het zal altijd NU zijn.
Ik ben groepsleerkracht op een basisschool. Ik ben gezegend om te werken met kinderen rond de 12 jaar. Dat vind ik een leuke leeftijd, op deze leeftijd werd ik zelf me bewust van mijn leeftijd.
Toen ik 12 was en in groep 8 zat vond ik mijzelf vreselijk oud. Ik dacht dat ik geen kind meer was. Ik weet nog goed dat ik door een straat van ons dorp liep, langs het huis van oude mensen. Ik verbeeldde me dat die mensen mij zagen lopen; meestal was dat ook zo, want ik zwaaide altijd naar ze als ze voor het raam zaten. Ik kende ze niet echt, maar ik weet nog goed dat ik dacht: gadverdamme, deze mensen vinden mij nu ook echt oud. Ik ben geen kind meer. Ik ben twaalf. TWAALF ! Vreselijk oud!
De rest van mijn leven vond/ vind
Maar eigenlijk weet ik niet goed wat het is; dat 'oud' zijn. Ik zie van binnenuit dat mijn lichaam ouder lijkt te worden, het verschrompelt nu een beetje, mijn ogen gaan achteruit, ik krijg een gerimpelde huid. Ik zie het gebeuren en ik kan het niet tegenhouden. Maar DAT wat het ziet gebeuren verandert niet. 'HET"kijkt slechts toe en verwondert zich. "HET" wordt namelijk niet ouder, "HET" lijkt altijd dezelfde gebleven! Een tijdloze getuige, een getuige die ook aanwezig was toen mijn slechts vierjarig lichaam in het gras lag en zich verwonderde over zoiets als 'gras'. Een tijdloze getuige die het stoepje aanveegde met een veger en blik en keek naar jonge mensenhandjes, kinderhandjes, en dacht: NU is het NU. En het zal altijd NU zijn.
Wat ik nog weet van mijn jonge jaren is dat je toen soms wegdroomde bij oud zijn. Oudere kinderen mochten meer, oudere mensen hadden meer.. Als kind had je een andere tijdsbeleving, alles leek er voor altijd te zijn, de zomervakantie duurde een eeuwigheid en in de herinnering scheen altijd de zon. De juf, hoewel een regelrechte babe van in de 20, was ook oud voor ons. Ik fantaseerde hoe ik later zou zijn, rond de 30, in mijn fantasie had ik meestal een baard, een gezin, auto, kortom alles wat ouderen hebben en ik ging er vanuit dat dit alles een logica was, dat alles vanzelf zou gaan.... Wat zat ik ernaast. Ik was een dromerig en wantrouwig jongetje, slechts hoog zelden wist een volwassene (met die enge luchtjes en vreemde intonatie in hun stem) mijn aandacht vast te houden, liever keek ik naar buiten, ik volgde de vogeltjes die door de takken rommelden, keek de meeuwen na die volgens mij de max aan vrijheid genoten, en mensen met honden, die waren ook apart. Regelmatig zat ik met grote tegenzin in de klas. Op zoek naar spanning, ik duik hier even in het lange geheugen, was ik op de kleuterschool tijdelijk een kleptomaan, bij het naar buiten gaan moesten we langs een lage kast met lege boterkuipjes gevuld met plastic speelfiguurtjes, stiekem stak ik er dan een of twee in mijn zak, daarna liep ik alleen naar huis langs de waterkant en bekeek daar de buit. Oud voel ik me pas een paar jaar, inmiddels 52, en het is niet leuk, conditie smelt weg, je wordt lelijker, grijze plukjes nemen toe, en in tegenstelling tot mijn kindertijd, het gevoel van altijd is definitief verdwenen,van zijn sokkel verdreven door niet leuke dingen die me overkwamen of waar ik zelf verantwoordelijk voor was. In het NU leven, was makkelijker als kind, je dacht er niet bij na, toen je erover begon te denken liet je vanzelf het NU los, en inmiddels is het iets wat je alleen kan realiseren met een zekere discipline, wat het NU gevoel een beetje onder druk zet, de prijs van bewustzijn. NU is de kunst van het leven, en omdat een kind dat niet weet, was zijn NU gewoon daar.
BeantwoordenVerwijderenIk denk daarom dat zoiets als Het Nu opnieuw iets bedachts is. Als het altijd al NU is dan kun je daar niet eens over nadenken.
BeantwoordenVerwijderenDaarnaast is het 'ouder worden' ook een idee, en je gedachten over je zijn als jongetje bedenk je nu ook ter plekke. Eigenlijk bedenk je altijd ter plekke je eigen verhaal. Om jezelf een identiteit te geven. Vind ik dan he :)