Vandaag gewandeld waarbij ik vooral bomen tegenkwam..
bomen... het zijn de meest weirde dingen van deze planeet.
Blijkbaar heb ik de gave om mijn identificatie met mijn
persoon vrij makkelijk los te laten en de wereld te aanschouwen alsof ik van
een andere planeet kom. Het eerste wat me dan opvalt zijn die kleine rare
uitsteeksels; het zijn stengels en ik heb geen idee waar ze voor dienen. Ik voel me zeer verwonderd. Ze worden bomen
genoemd. Bomen. Maffe dingen.
Ik vertelde dat aan mijn dochters waarop mijn jongste
vertelde: “Weet je wat ik mij nou afvraag, what the fuck het de mens bezielde
om zelf melk uit koeien te halen, wat dacht die mens dan: ‘kom zal ik zelf es
aan die uiers trekken en het dan gaan drinken? Je gaat toch niet onder een koe
staan en er zelf es even aan trekken...??‘
Ieder mens is in staat zichzelf te beschouwen vanuit een
ander standpunt. Om zich te verbazen over het wezen ‘mens’ en zich te verbazen
over ‘zichzelf’. Het is een universeel
gegeven.
Zo kan ik me ook regelmatig verbazen over mijn lichaam dat
vier uitsteeksels heeft, het zijn de armen en de benen. En iets wat er boven
hangt: een hoofd dat ik zelf niet kan zien. Deze vervreemding is geenszins angstaanjagend.
Wat enger is, is om te denken dat ik een hele tijd geleden gestorven ben, maar
dat ik er geen weet van had. Dat ik dood ben, maar dat niet door heb . Dus dat
ik nog altijd denk dat ik leef... maar ik ben dood... Ik kan me voorstellen dat een labiel persoon
daar totaal de kluts van kan kwijtraken omdat je dan vervreemd bent geraakt van
concepten ‘dood’ en ‘leven’ en het concept Bestaan. Ik ben er zelf niet bang
voor, ik ben nooit meer bang voor mezelf. En daarom kan ik vrijuit bang zijn
voor autorijden en onweer. Daar ben ik
zo bang voor! Haha.
Even terug naar die bomen. Het zijn rare wezens, die bomen.
Blijkbaar willen ze omarmd worden, ik kwam vandaag dit bordje tegen.
Weet je wat het is? Ik ben zélf een Boom. Dit is geen grap.
Het is de wereld die jij bent en jij bent de wereld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten